Onderstaand is de tekst die mijn vrouw Margreet tijdens deze bijeenkomst sprak.

Waar moet ik beginnen bij dit welkom en afscheid van Dylan?

We beginnen maar bij het begin.
Op een avond in augustus vorig jaar kwamen Johan en ik nietsvermoedend een bakkie doen bij José en Robin.
Ik denk dat we nog maar nauwelijks zaten of Johan kreeg een fles wijn in zijn handen geduwd.
Hij bekeek de fles aandachtig en zag de twee kleine babyvoetjes en de spreuk ‘ Our family is growing bij 2 feet and a little heartbeat. ‘

Dat was nog eens een verrassing!
We waren dolblij en gelukkig met dit geweldige nieuws.
Opnieuw mochten we opa en oma worden.
Binnen niet al te lange tijd installeerde ik (Margreet) een zwangerschaps-app op mijn mobieltje om de zwangerschap goed te kunnen volgen.
De app begroette mij altijd met de woorden; Hallo Margreet, je dochter is vandaag zoveel weken en dagen zwanger.
Wat waren we blij dat alles goed ging.
De hele zwangerschap verliep volgens het boekje en met twintig weken wisten we allemaal dat het een jongetje was.
Een eerste stamhouder voor de familie van Os.
Haar buik groeide en groeide, ik vond het een voorrecht om je dochter zwanger te zien.
Niet alleen Robin en José waren in blijde verwachting, maar wij allemaal.
Het babykamertje werd ingericht en overal in huis verschenen aankondigingen van de geboorte van hun zoon.
José ging met verlof en haar vriendinnen organiseerden nog een geweldige babyshower.
José genoot ervan en stap voor stap kwam de datum dichterbij waarop hun zoon geboren zou worden.
En toen ging het vlak voor de geboorte verschrikkelijk mis.
Dylan, ik wil hem vanaf hier bij zijn naam noemen, kreeg in de buik een enorm zuurstofgebrek en kwam daardoor levenloos ter wereld.
Iedereen was in shock van de hectiek die toen op de kraamafdeling in Gouda ontstond.
Door Dylan te reanimeren kwam zijn hartje weer op gang.
Maar het zag er niet goed uit, zeiden de artsen direct.
Met spoed moesten Dylan en José naar Leiden vervoert worden.
Aan het eind van deze maandag werd Dylan in het LUMC zo goed mogelijk verzorgd en probeerden de artsen alles wat ze konden, bijna tegen beter weten in, om de situatie enigszins te verbeteren.
Ik bleef slapen bij José in het ziekenhuis en Robin ging met zijn ouders in een hotel in de buurt proberen wat rust te krijgen.
Tegen de ochtend om zes uur, stonden de artsen al weer bij ons bed.
“Het gaat niet goed met Dylan, zijn hartje wordt steeds slechter, zijn papa moet zo snel mogelijk komen zodat jullie bij Dylan kunnen zijn.”
Het scenario was duidelijk.
Robin en Jose zouden deze dag afscheid moeten nemen van hun prachtige zoon Dylan.
Ze mochten hem voor eerst die ochtend zelf vasthouden.
Wat een bijzonder kostbaar moment. Moeilijk, maar ook zo kostbaar! Robin kon zijn vaderhart eindelijk een beetje laten zien aan zijn zoon. Ik zal dat nooit vergeten.
Als grootouders en zussen met zwagers mochten we het allemaal helemaal meemaken.
‘Dank je wel Robin en José.”
Dat is voor ons een enorm geschenk geweest.
Zoals ze het zo mooi zeiden in het ziekenhuis; ‘ we moesten ‘herinneringen maken’.
We hebben er nu ontelbaar veel!
Laura nam de grote gehaakte giraf mee van huis en legde hem naast Dylan neer.
Carolien had deze op verzoek van Jose gemaakt omdat de giraf haar en ons altijd herinnerd aan Jiska haar zus die op 16 jarige leeftijd al naar de hemel ging.
Om tien over drie overleed Dylan in de armen van Robin en José.
We zagen dat de rust in het zieke lijfje van kleine Dylan kwam.
We bedachten dat Jiska hem in de hemel op stond te wachten. Dat was een troostende gedachte en het zou zo maar kunnen kloppen.
Onze lieve kleine Dylan had ons nu definitief verlaten.
Wat een pijn deed dat.
José en Robin hadden zo graag voor hem willen zorgen, zo graag hun papa en mama willen zijn. Een boze droom werd werkelijkheid.
Ze konden die middag samen met Dylan naar huis.
Dylan lag zo liefelijk in zijn mandje, maar wat was de realiteit rouw.
Thuis werd Dylan opgebaard in de kamer van Robin in het ouderlijk huis.
Hij mocht nog gewoon opgepakt worden, gekoesterd en zelfs is hij in bad gegaan.
Robin en José hebben samen met hem in bed gelegen, gepraat tegen hem, hem tussenin gehad, zijn handje vastgehouden.
Opnieuw een grote verzameling van kostbare herinneringen.
Ook voor ons als grootouders.
We wisten niet dat zoiets kon. Dank je wel Nina, van ima-afscheidszorg, wat heb je ons geweldig begeleidt in dit intens verdrietige en moeilijke proces.
En nu zijn we hier vanmorgen.
We hebben Dylan welkom geheten in ons midden.
Want hij was zo welkom.
En nu moeten we afscheid gaan nemen.
Die weg is zwaar.
Maar daarom zijn we hier nu samen, omdat het alleen te zwaar zou zijn.
Lieve Dylan, we missen je al vanaf het moment dat je ter wereld kwam.
Met diepe pijn in ons hart laten we je nu gaan.
Heel zachtjes durf ik te zeggen, see you in heaven knul!We waren dolblij en gelukkig met dit geweldige nieuws. Dat was nog eens een verrassing!
We waren dolblij en gelukkig met dit geweldige nieuws.
Opnieuw mochten we opa en oma worden.
Binnen niet al te lange tijd installeerde ik (Margreet) een zwangerschaps-app op mijn mobieltje om de zwangerschap goed te kunnen volgen.
De app begroette mij altijd met de woorden; Hallo Margreet, je dochter is vandaag zoveel weken en dagen zwanger.
Wat waren we blij dat alles goed ging.
De hele zwangerschap verliep volgens het boekje en met twintig weken wisten we allemaal dat het een jongetje was.
Een eerste stamhouder voor de familie van Os.
Haar buik groeide en groeide, ik vond het een voorrecht om je dochter zwanger te zien.
Niet alleen Robin en José waren in blijde verwachting, maar wij allemaal.
Het babykamertje werd ingericht en overal in huis verschenen aankondigingen van de geboorte van hun zoon.
José ging met verlof en haar vriendinnen organiseerden nog een geweldige babyshower.
José genoot ervan en stap voor stap kwam de datum dichterbij waarop hun zoon geboren zou worden.
En toen ging het vlak voor de geboorte verschrikkelijk mis.
Dylan, ik wil hem vanaf hier bij zijn naam noemen, kreeg in de buik een enorm zuurstofgebrek en kwam daardoor levenloos ter wereld.
Iedereen was in shock van de hectiek die toen op de kraamafdeling in Gouda ontstond.
Door Dylan te reanimeren kwam zijn hartje weer op gang.
Maar het zag er niet goed uit, zeiden de artsen direct.
Met spoed moesten Dylan en José naar Leiden vervoert worden.
Aan het eind van deze maandag werd Dylan in het LUMC zo goed mogelijk verzorgd en probeerden de artsen alles wat ze konden, bijna tegen beter weten in, om de situatie enigszins te verbeteren.
Ik bleef slapen bij José in het ziekenhuis en Robin ging met zijn ouders in een hotel in de buurt proberen wat rust te krijgen.
Tegen de ochtend om zes uur, stonden de artsen al weer bij ons bed.
“Het gaat niet goed met Dylan, zijn hartje wordt steeds slechter, zijn papa moet zo snel mogelijk komen zodat jullie bij Dylan kunnen zijn.”
Het scenario was duidelijk.
Robin en Jose zouden deze dag afscheid moeten nemen van hun prachtige zoon Dylan.
Ze mochten hem voor eerst die ochtend zelf vasthouden.
Wat een bijzonder kostbaar moment. Moeilijk, maar ook zo kostbaar! Robin kon zijn vaderhart eindelijk een beetje laten zien aan zijn zoon. Ik zal dat nooit vergeten.
Als grootouders en zussen met zwagers mochten we het allemaal helemaal meemaken.
‘Dank je wel Robin en José.”
Dat is voor ons een enorm geschenk geweest.
Zoals ze het zo mooi zeiden in het ziekenhuis; ‘ we moesten ‘herinneringen maken’.
We hebben er nu ontelbaar veel!
Laura nam de grote gehaakte giraf mee van huis en legde hem naast Dylan neer.
Carolien had deze op verzoek van Jose gemaakt omdat de giraf haar en ons altijd herinnerd aan Jiska haar zus die op 16 jarige leeftijd al naar de hemel ging.
Om tien over drie overleed Dylan in de armen van Robin en José.
We zagen dat de rust in het zieke lijfje van kleine Dylan kwam.
We bedachten dat Jiska hem in de hemel op stond te wachten. Dat was een troostende gedachte en het zou zo maar kunnen kloppen.
Onze lieve kleine Dylan had ons nu definitief verlaten.
Wat een pijn deed dat.
José en Robin hadden zo graag voor hem willen zorgen, zo graag hun papa en mama willen zijn. Een boze droom werd werkelijkheid.
Ze konden die middag samen met Dylan naar huis.
Dylan lag zo liefelijk in zijn mandje, maar wat was de realiteit rouw.
Thuis werd Dylan opgebaard in de kamer van Robin in het ouderlijk huis.
Hij mocht nog gewoon opgepakt worden, gekoesterd en zelfs is hij in bad gegaan.
Robin en José hebben samen met hem in bed gelegen, gepraat tegen hem, hem tussenin gehad, zijn handje vastgehouden.
Opnieuw een grote verzameling van kostbare herinneringen.
Ook voor ons als grootouders.
We wisten niet dat zoiets kon. Dank je wel Nina, van ima-afscheidszorg, wat heb je ons geweldig begeleidt in dit intens verdrietige en moeilijke proces.
En nu zijn we hier vanmorgen.
We hebben Dylan welkom geheten in ons midden.
Want hij was zo welkom.
En nu moeten we afscheid gaan nemen.
Die weg is zwaar.
Maar daarom zijn we hier nu samen, omdat het alleen te zwaar zou zijn.
Lieve Dylan, we missen je al vanaf het moment dat je ter wereld kwam.
Met diepe pijn in ons hart laten we je nu gaan.
Heel zachtjes durf ik te zeggen, see you in heaven knul!

Het was prachtig weer dus de hele familie zat buiten. En mede vanwege het mooie weer kwamen de vakantieplannen op tafel. De een ging hier naartoe en de ander daar. O, ja en als we dan terug komen dan gaan we daarna nog een weekend naar die en die.

Druk, druk, druk. Prachtig natuurlijk om plannen te kunnen maken en leuke dingen te kunnen doen. Maar ik moest ineens denken aan een stukje in de bijbel.

 13 Dan iets voor u die zegt: ‘Vandaag of morgen gaan wij naar die en die stad. Daar blijven we een jaar, we zullen er handeldrijven en geld verdienen.’ 14 U weet niet eens hoe uw leven er morgen uitziet. U bent immers maar damp, die heel even verschijnt en dan al verdwijnt. 15 U zou moeten zeggen: ‘Als de Heer het wil, zijn we dan in leven en zullen we dit of dat doen.’ 16 Maar u slaat een hoge toon aan en bent daar nog trots op ook. Dat soort trots is volkomen ongepast. 17 Als iemand weet hoe het hoort maar er niet naar handelt, dan zondigt hij.

En ik snap het, want zelf zou ik ook niet zo praten zoals in vers 15 staat. Of steeds de afkorting DV, (Deo volente is een Latijnse uitdrukking, die “zo God het wil” betekent) erbij halen. Maar eigenlijk kunnen we zo niet praten. Want wie zijn we nou helemaal. Morgen zou je dood kunnen zijn. We zouden dan op zijn minst een beetje bescheiden kunnen zijn en het hebben over: “Ik hoop dan en dan dit of dat te gaan doen.” Toch? Niet dan?

Het is al weer even geleden maar ik moet er nog regelmatig aan denken. Elf uur in de avond en een aantal intelligente mensen aan tafel bij Pauw en Witteman. Hoe het op het onderwerp kwam weet ik niet meer precies maar het ging ineens over de hemel. De meesten zeiden, met een flauwe glimlach op het gezicht, niet te geloven maar als er een hemel zou zijn wilde ze daar wel wezen. Huh, de hemel is toch de woonplaats van God of niet soms? En als je iemand nooit heb willen kennen, wil je dan na je dood ineens bij hem zijn? Je kan toch niet op visite bij iemand die volgens jou niet bestaat?