People say I’m strange does it make me a stranger
That my best friend was born in a manger
(Mensen zeggen dat ik vreemd ben want het maakt mij tot een vreemde
Dat mijn beste vriend is geboren in een voerbak)
Aan deze regels moest ik steeds denken bij het maken van deze nieuwe site. Ik wil mij er niet voor schamen te vertellen dat Jezus mijn beste vriend is ook al is hij geboren in een voerbak. Hij had namelijk Zijn goddelijkheid afgelegd en zich letterlijk en figuurlijk verlaagd om onder de mensen te zijn. En dat deed ie om nogmaals te vertellen van een levende God die als een vader voor ons wil zijn.
Zelf ben ik van huis uit gereformeerd opgevoed en ging als kind zondag naar de kerk. En ik ging naar de school met de Bijbel in Oudewater. Dus de verhalen uit de Bijbel kende ik goed. Maar slechts een enkele keer raakte me het diep zoals met kerst iemand ooit heel indringend kon vertellen over waarom Jezus naar de wereld kwam. Maar dat ebt weer weg en het blijven verhalen. Thuis werd altijd aan tafel gelezen en gebeden maar zelden over geloof gepraat. Het standaard gebed wat vaak gebruikt werd snapte ik nooit: “aan dit vergankelijk leve kleef”? Waar ging het over? Maar het hoorde erbij.
Toen ik met mijn 17e op kamers ging voelde ik me “vrij”. En ik had ook de behoefte niet om naar de kerk te gaan. Net zoals alle dingen zou ik het van nu af aan wel zelf doen. Ik had wel een eigen bijbeltje meegenomen maar die lag onder in het dressoir en ging nooit open. Maar toevallig vlak om de hoek was een kerk en elke zondagavond als ik thuis was gingen de klokken aardig te keer. En dan voelde ik me een soort schuldig want zij riepen: “kom dan, kom dan”.
Ik was vrij in mijn doen en laten, eindelijk eigen baas en toch voelde ik me leeg en vaak alleen. Eenzaam zelfs op mijn mooie kamertje. En ooit vatte ik de moed om zelf in mijn bijbeltje te lezen. Iets wat ik van huis uit nooit geleerd en dus ook niet gedaan had. En ik sloeg het zomaar open in Openbaring. Hele boeiende verhalen over paarden en ruiters. Maar waar ging dit over? Ik snapte er niets van. En het bewijs was geleverd. Het was niets voor mij. Ik snapte er niets van en het was allemaal veel te moeilijk. Dus de Bijbel ging weer in het dressoir.
Lange tijd ging voorbij maar de klokken bleven luiden elke zondag. Zij riepen: “Kom dan, kom dan”. Op een zekere zondag trok ik de stoute schoenen aan en ging naar de kerk om de hoek. Ik hoefde nergens bang voor te zijn want het was toevallig ook nog es een gewone gereformeerde kerk. Ik zou wel zien of het wat was of niet.
Alles was bekend. De hele dienst was zoals dat thuis ook geweest zou kunnen zijn. Maar toen ging de dominee preken over een stuk uit de Bijbel. En hij las precies dat stuk uit Openbaring 6 wat ik tijden daarvoor gelezen had. Ik zat zo stijf als een plank in mijn bank. Want dit was wel erg toevallig! En deze man ging het ook uitleggen en maakte er een begrijpelijk verhaal van. Hier ben ik een hele tijd van onder de indruk geweest. Zou het dan toch ook voor mij bedoeld zijn? Was dit een teken van God om mij iets duidelijk te maken? Op deze manier was ik nog nooit aangesproken door iets uit de Bijbel.
Maar voor je het weet ebt het weer weg en begon het weer naar de achtergrond te verdwijnen. Tenslotte was ik druk met het leven uit te vogelen als werkende en studerende. En ik ging graag en veel uit naar de bardancing. Samen met vrienden genieten van muziek en een biertje was toch wel erg belangrijk. En dat voorval in de kerk vergat ik weer.
Er gingen heel wat jaren voorbij. De A opleiding heb ik nooit afgemaakt. Als ik meer gestudeerd had en minder uit was gegaan had ik het best kunnen redden. Maar toen moest ik militaire dienst in met veel tegenzin. Ook toen had ik wel goede bedoelingen. Ik zou gaan studeren in mijn diensttijd. Dan benutte ik dat toch goed. Maar het bleef bij plannen. De dagen op kantoor die je wachtend door moest brengen of er nog es iets te typen was waren vreselijk. En als er eindelijk iets te doen was dan moest het gister af. Dan verdien je het toch om ‘s avonds lekker uit te gaan? Dan heb je geen zin meer in studeren.
Uiteindelijk ben ik in de Z-verpleging terecht gekomen. Daar voelde ik me erg op mijn plek. En tijdens deze opleiding ben ik Margreet tegen gekomen, mijn huidige vrouw. Zij was degene die me uitnodigde om es te komen kijken op een Bijbelstudie groepje. En ik dacht laat ik dat maar een keertje doen maar het is toch niets voor mij. Maar het tegendeel was waar. Ik wist niet wat ik mee maakte. Een stel mensen zoals ik die vanuit zichzelf in de Bijbel aan het lezen waren. En niet omdat het moest zoals vroeger op kattebak (catechisatie), en alles aanhoren van de voorganger. Nee, ze hadden het zelf over de betekenis. En wat helemaal een verrassing was: hier kwam regelmatig het boek Openbaring aan de orde! Dat was wel erg interessant.
Kortom doordat Margreet mij binnen dat groepje gebracht had ben ik daardoor heel geleidelijk tot geloof gekomen. En dan bedoel ik dat ik echt voor mij persoonlijk ook begon te begrijpen dat het verhaal van Jezus niet alleen een mooi verhaal was maar dat Hij mij de moeite waard vond. Ook voor mij had Hij zichzelf als offer gegeven. En de Bijbel was een levend boek. Niet alleen een verhalenboek maar ook een leidraad voor het leven. Een boek dat het verdiend om meer gelezen en bestudeerd te worden dan alleen na het eten omdat het zo hoort.
En zo gebeurde het dat ik na vele jaren eigenlijk verder ging en de draad weer oppakte met het boek Openbaring wat ik toen jaren geleden had laten liggen omdat ik dacht dat het niets voor mij was. Al die tijd heeft God op mij gewacht. Toendertijd was het iets wat heel belangrijk voor ons was. Alles wat met de eindtijd te maken had. En ook een, voor mij, hele nieuwe kijk op Israël. De Bijbel was en is een Joods boek geschreven door Joden en voor het volk Israël in eerste instantie. Daarnaast had God een plan met de gemeente. En dat zijn alle gelovigen uit de heidenen, zoals ik.
Maar op deze manier kwam ik langzamerhand tot geloof. Ik kan niet zeggen het was toen en toen op die tijd. Bij mij is het heel langzaam gegroeid. Door zelf de Bijbel te lezen en er met anderen over te praten. Zo kun je groeien in geloof. En ik ging anders bidden. Niet alleen als ik me rot voelde en vroeg of God dat maar weg wilde halen of voor die en die zieke persoon. Ik kon God gaan danken voor wie Hij is en voor wie ik mag zijn door Hem. Hij kent mij en heeft Zijn zoon ook voor mij gegeven. Als je dat weet ga je als vanzelf anders bidden in plaats van met je verlanglijstje aan te komen bij Hem alsof ie een soort Sinterklaas is die je moet geven wat jij wenst.
Later zijn Margreet en ik samen gaan zoeken naar een gemeente. Want het Bijbelstudiegroepje viel uiteen. De een na de ander ging weg van de Hoge Burch of ging trouwen. Wij ook en dan heb je toch een gemeente nodig. Want je kunt nu eenmaal niet geloven in je eentje.
Dit is hoe ik zelf God heb leren kennen. Niet als iemand die alleen maar wijst met z’n vingertje of je wel goed je best doet. Of je goed de wet te volgt en op zondag braaf achter het raam zit. Maar iemand die me gewild heeft. Een plan met mij heeft. Van me houdt en naar me om ziet. Hij wil een relatie en géén religie. En Jezus is Gods zoon die door Zijn kruisdood de weg weer vrij maakte om die relatie tussen God en mens weer te herstellen.